काळीज जळते तेव्हा

काळीज जळते तेव्हा डोळ्यांत असतो पूर विझवणारे हात पण असतात आभाळ दुर. पडतात मनाला प्रश्न आता मुळीच नाही जाणवते जगताना पण सुटले, चुकले काही. एकांत भराला येतो स्मरणाचे माजे रान मी जातो जातो म्हणतो मज थांबवी कुणाची आन. वेदनांचा गढुळला डोह मी त्यांत भिजतो चिंब काठांवर बसूनी कोणी शोधी स्वतःचे प्रतिबींब. आसवांचा गुंफून गोफ घातला सखीच्या गळ्यात नाचली वीज भयमुक्त काजळी तिच्या डोळयांत. तूर्तास जगावे जरा होईलही कदाचित सवय वाकड्या वाटांवरतीच पावलांत जन्मते लय. हे नभ सावल्यांचे मी पांघरून स्तब्ध ह्या अजागळावरती का झाली उगा ती लुब्ध?